Προσοχή! Η εξουσία έχει πολλά πλοκάμια.

Ο Μητσάρας τα είπε όλα!

Φίλε συμπολίτη, η κατάσταση είναι κρίσιμη! Αυτό είναι πλέον εμφανές και στον τελευταίο αργόσχολο ή και άσχετο σ΄ αυτή την χώρα (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι). 

Η εξουσία διαχρονικά, ειδικότερα δε στον καιρό της θεαματικής κοινωνίας, την βρώμικη δουλειά δεν την αναθέτει στους MEGAλους ρουφιάνους αλλά στα πρακτοράκια που διασπείρει σε χώρους πολιτικούς και επικοινωνιακούς που έχουν την έξωθεν καλή ("επαναστατική") μαρτυρία. Ένας από αυτούς τους χώρους, που απασχολεί ενίοτε την θεαματική βιομηχανία, και κυρίως όταν οι ανάγκες κινητοποίησης των εξαρτημένων αντανακλαστικών του ήδη κατατρομοκρατημένου μικροαστού το απαιτούν, είναι το indymedia.

Συχνά πυκνά το υπέρ-επαναστατικό site καλεί σε συμμορίτικες και δράσεις ατομικής τρομοκρατίας με αποτέλεσμα να οδηγούνται εκ του ασφαλούς ευαίσθητοι και αφελείς, κυρίως νέοι, στην "θαλπωρή" της ΓΑΔΑ. Επειδή "ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται"  (κατά το κοινώς λεγόμενο), όλοι είναι ευχαριστημένοι. Ο ασφαλίτης έχει πελατεία, για να δικαιολογεί το μισθό του και ο "επαναστάτης" (-αριστεριστής, αναρχικός κ. ά. αγωνιστές) έχει οσιομάρτυρες για να πορεύεται και να δικαιολογεί την αποστολή του και το μισθό του επίσης. 

Το "Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους" θα κατακλείσει τους τοίχους της πλατείας και όχι μόνο, θα προκαλέσει καταλήψεις στα mass media προκειμένου να εκφωνηθεί το διάγγελμα συμπαράστασης στους φυλακισμένους συντρόφους και να καταγγελθεί η βάρβαρη εξουσία. Θα ακολουθήσουν νέες συλλήψεις και το κουβάρι θα ξετυλίγεται αενάως… 

Στο σημείο αυτό θα κάνω μια κρίσιμη παρέκβαση για να υπενθυμίσω (-για να θυμούνται οι "παλιοί" και να μαθαίνουν οι "νέοι"), ότι το εγχώριο σταλινικό τέρας (ένα είναι το κόμμα) θρέφονταν επί χρόνια από το στρατό των εξόριστων,  πολυβασανισμένων, τίμιων και ηρωικών αγωνιστών, αφελών ζηλωτών κατά τα άλλα, που αρνούνταν πεισματικά να υπογράψουν "δήλωση μετάνοιας". Είναι προφανές νομίζω ότι ο τίμιος αγωνιστής δεν μπορούσε παρά να αγωνιστεί, συχνά πέρα από τις δυνάμεις του, τιμώντας πάνω από όλα τις αρχές, την ιδεολογία του και μένοντας πιστός στο καθήκον. Αρκετοί "έσπασαν" από τα βασανιστήρια ή και την πολύχρονη εξορία και υπόγραψαν. Κουβαλώντας το στίγμα σε όλη τους την ζωή δεν μπόρεσαν να σηκώσουν ποτέ κεφάλι. Η εξουσία και οι βασανιστές δεν κουράζονται σχεδόν ποτέ και διαθέτουν αστείρευτες εφεδρείες στις τάξεις των αχρείων. Τα πρακτοράκια που ήταν στις τάξεις του κόμματος και στην ευρύτερη αριστερά, αναμενόμενα, δεν βασανίζονταν ποτέ και ταλαιπωρούνταν όσο αυτό κρίνονταν απαραίτητο για την θεατρικότητα της αποστολής. Ο τίμιος αγωνιστής, που δεν είχε υπογράψει, τσακισμένος από τις κακουχίες και χωρίς δυνατότητα αξιόπιστης πληροφόρησης -αφού ακόμα και στην εξορία η πληροφόρηση φιλτράρονταν με άνωθεν εντολές και με οργάνωση βαθμίδων πρόσβασης, αμέσως μετά την απελευθέρωσή του επέστρεφε στην υπηρεσία του κόμματος, στην φράξια ή στην σέχτα ζηλωτών που είχε προ-επιλέξει. Συχνά πυκνά επίσης, λάμβαναν χώρα και μετακινήσεις από την μια σέχτα στην άλλη. Η δραστηριότητα αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, προκειμένου ο αφελής και έμπλεος υπαρξιακών ανασφαλειών ζηλωτής, να ανακαλύψει την ορθόδοξη ιδεολογία και την οργάνωση στην οποία μέλλει να αφοσιωθεί μέχρι θανάτου. Ο πρακτοράκος αξιοποιώντας στο έπακρο το χρόνο της ελευθερίας του και τα προσφερόμενα εφόδια, όντας ξεκούραστος και ακμαίος, σε ρόλο "βασιλικότερου του βασιλέως" αναρριχάται στα υψηλότερα κλιμάκια του κόμματος και των οργανώσεων της αριστεράς. Παρόμοιες τακτικές και φόρμες χρησιμοποιεί και ο κυνικός καριερίστας που λόγω ατυχίας, μετρίου ταλέντου, συναισθηματικών αγκυλώσεων, κοινωνικής θέσης ή όλων αυτών και σε συνδυασμό, έχει ξεπέσει στα αριστερά μαγαζιά. Πράκτορες και κυνικοί ικανοποιούν την προσωπική τους φιλοδοξία, αφού από "της σειράς" αναδεικνύονται σε μεγάλο-στελέχη. Με το κύρος της θέσης τους και με ύφος πολλών καρδιναλίων ορίζουν με τους ομότεχνους τους ινστρούχτορες την "ορθοδοξία" και το χρόνο ωρίμανσης των συνθηκών της επανάστασης, η οποία κατά τα ειωθότα παραπέμπεται στις καλένδες…. 

Η "μηχανή" δούλεψε και δουλεύει άψογα. Ακόμη κι αν κάποιος στοιχειωδώς ευφυής και ενάρετος είχε διανοηθεί να προτείνει την "γραμμή", να δώσει την οδηγία το κόμμα να υπογράφουν όλοι με το που συλλαμβάνονται, ακυρώνοντας ακαριαία το μέτρο στην πράξη και αποδυναμώνοντας την τακτική του ηλίθιου εθνικόφρονα εξουσιαστή, θα τσακίζονταν πάραυτα. Η εξουσία έχει πολλά πλοκάμια και η βλακεία παραμένει ανίκητη, τουλάχιστον μέχρι  νεωτέρας… Έτσι λοιπόν, μέχρι τις μέρες μας συνεχίζεται η "βιομηχανία" κατασκευής μαρτύρων και ομήρων, προς "βρώσιν και συμμόρφωση"…. 

Με το πέρασμα στην μεταπολιτευτική απάτη, την περίοδο της καραμανλικής βαρβαρότητας των α-ΔΕΞΙΩΝ, διαδέχτηκε το "πνεύμα της αλλαγής". Το τιμημένο ΚΚΕ είδε τα οράματα και την συνθηματολογία του να καταναλώνονται με αμερικάνικους ρυθμούς από τον αρχή-παπατζή τυχοδιώκτη Αντρέα… Και το χειρότερο… Του έπεσε το τοίχος του Βερολίνου στο κεφάλι, με συνέπεια να αποκτήσει μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Περιμένοντας να περάσει το τρένο του σοσιαλισμού, ενώ ο Αντρέας είχε δηλώσει ήδη… Πως "όποιου δεν του αρέσει, να κατέβει από το τρένο", είδε άλλες "επαναστατικές" δυνάμεις να καταλαμβάνουν το χώρο της "πρωτοπορίας". Το κόμμα περιορίστηκε στο ρόλο του θεσμικού βαστάζου του συστήματος από αριστερά, εξωθώντας πιο αριστερά ή πιο δεξιά -ανάλογα από ποια γωνία το βλέπεις, την άκρα αριστερά, σε ρόλο μόνιμου διασκεδαστή της εξουσίας. 

Οι τακτικές και η μορφολογία μπορεί να άλλαξαν αλλά η θεμέλια στρατηγική της εξουσίας παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτη. Σε μια εποχή που οι κοινωνία "ανοίγει" όλο και  περισσότερο, συγκρινόμενη με το πρόσφατο παρελθόν, και η κοινωνία δείχνει σημάδια χειραφέτησης, οι θρησκευτικό-πολιτικές σέκτες της αριστεράς, της οικολογίας και των άλλων "δημοκρατικών" δυνάμεων οδηγούνται σκανδαλωδώς σε μυστικιστική κρυψίνοια και ακατάσχετη λατρεία ιερών βιβλίων και θεωριών. Την θέση του ξερονησιού έχει πάρει τώρα η εσωτερική εξορία στο κοινωνικό περιθώριο. Όποιος-α έχει πνευματικό θάρρος και μιλά με παρρησία, είναι γραφικός-ή, επηρμένος-η, εξυπνάκιας, αλαζόνας, ανήθικος-η  κ.ά. Αν ο/η άτυχος-η αντέξει τις συνήθεις κατηγορίες και την αποξένωση, τότε του "ράβετε", από τους μηχανισμούς και τα λόμπι, "το κοστούμι" του πράκτορα του συστήματος, της ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών. 

Τα "παιδιά" της άκρας αριστεράς και του αναρχικού χώρου ανέλαβαν να απασχολούν, μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αρκετές-ους καυλωμένες-ους έφηβες-ους και νέες-ους σε ποικίλες αγωνιστικές δραστηριότητες και alternative games, προκειμένου να μην διοχετεύουν την sexουαλική τους ορμή στο αυτονόητο και το όποιο ταλέντο τους στην απόκτηση γνώσεων και εμπειριών. Κάθε "εκτροπή" της/του νέας-ου στον αγώνα προσπορισμού της ηδονής (-με την συνεπή έννοια του όρου) και στην κατάκτηση του εὖ ζῆν θα σήμαινε την καταδίκη του ινστρούχτορα σε μόνιμη ανεργία. Για την κατάντια του "επαναστατικού κινήματος", αλλά και για την διάταξη του "επαναστατικού" παιγνίου, έχω μιλήσει από τον Ιούνιο του 2011 με την ανάρτησή μου: Επιτέλους! Άντε γαμήσου μικροαστέ -όταν ξέσπασε το πρώτο κύμα του "Συντάγματος", με ακρίβεια που εκνευρίζει τους φωστήρες της "επανάστασης" και τους ανόητους παρατρεχάμενους τους. Είχα τονίσει μάλιστα στην εν λόγω ανάρτηση ότι: "Το ότι έχω το ελάττωμα να προβλέπω (κληρονομικό ελάττωμα) δεν  είναι δα και για πανηγυρισμούς. Ζητάω λοιπόν συγνώμη από τον μικροαστό, καταναλωτή, ψηφοφόρο και προσφάτως "αγανακτισμένο" γιατί αξιοποιώ τα ελαττώματά μου στο δημόσιο βήμα και κυρίως γιατί αντλώ υπεραξία από αυτά. Οι γνώσεις, οι δεξιότητες και τα ταλέντα μου είναι εξαιρετικά άχρηστα στους υπηκόους και χρήσιμα στις περιώνυμες εξουσίες. Ο λαός έχει δικούς του επαγγελματίες για τις προβλέψεις: Οιωνοσκόπους, μάγισσες, χαρτορίχτρες κ.ά. Ενίοτε καταφεύγουν στους επαγγελματίες  του είδους και κυβερνητικά στελέχη". Είναι εκ των ων ουκ άνευ (conditio sine qua non) πως δεν θα πάρω απαντήσεις, άξιες παραπέρα διερεύνησης, από τα τσινάρια της "άμεσης μαλακίας", τα στελέχη των εθνικών σοβιέτ και πόσο δε μάλλον από τους καρναβαλιστές απολιτίκ αγανακτισμένους, για το τις πταίει… Όλοι λίγο πολύ συμφωνούν ότι οι εξουσιαστές είναι παλιοχαρακτήρες, αφού στέλνουν τα ΜΑΤ με μπόλικα χημικά και καταστέλλουν τις εξεγέρσεις (-δεν κάθονται να τους ανατρέψει ο λαός), και επίσης είναι χοντρόπετσοι, αφού δεν ακούν τα δίκαια αιτήματα του λαού.

Τα μαντριά της "Δεξιάς" και του "Σοσιαλισμού" είχαν αναλάβει τους ξενέρωτους αγριόφλωρους και τους/τις ημιμαθείς νέο-ραγιάδες ("φιλόδοξους" μικροαστούς και προλεταρίους) που αναζητούσαν επίμονα μια θέση στον ήλιο του δημοσίου. Το χαρτί της εθνικοφροσύνης στην ύστερη μεταπολίτευση ντύθηκε το κομματικό κουστούμι. Από τα ξερονήσια ο λαός πέρασε στην μεγάλη αρένα των κομματικών συγκεντρώσεων. Ανθρωποφύλακας έγινε, τόσο για τους "δεξιούς" όσο και για τους "αριστερούς" "αγωνιστές", το κομματόσκυλο, και ο χρόνος προαυλισμού αυξήθηκε δραματικά. 

Εσχάτως όμως… "Σφίξαν τα γάλατα"…. Οι αδηφάγοι προστάτες των εγχώριων νέο-κοτζαμπάσηδων έδωσαν νέες κατευθύνσεις άντλησης πλούτου και σαφείς εντολές για ταχεία επιστροφή των μικρών χωρών στην προτέρα  τους κατάστασή, δηλ. αυτής του προτεκτοράτου. Οι ημεδαποί τοποτηρητές δεν έχουν φυσικά καμία διάθεση να μοιραστούν το κόστος της υποτέλειας με τα λαϊκά στρώματα και εκδηλώνουν αυτό που η Ιστορία μας έχει διδάξει, τουλάχιστον σε μερικούς από μας, την μέγιστη σκληρότητα και απανθρωπιά. Λέω, "τουλάχιστον σε μερικούς από μας", γιατί ακριβώς μερικοί που παραμένουμε ακόμη ερωτευμένοι με την γνώση και την ελευθερία, γνωρίζουμε ότι οι αφέντες διαλέγουν τους επιστάτες από τις τάξεις των δούλων, αφού αποδεδειγμένα είναι πιο σκληροί και πιο αποφασισμένοι να διατηρήσουν τα όποια προνόμιά τους. Επίσης, ο συμπατριώτης επιστάτης, μπορεί να ξεγελά ευκολότερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τον δούλο. 

Το ιδεολογικό αλλά και το ψυχολογικό υπόβαθρο αποδοχής του "νέου" σχεδίου έχει προετοιμαστεί χρόνια τώρα, αφού οι εγχώριοι δεξιό-"πατριώτες", "φιλελεύθερο"-κοσμοπολίτες και αριστερό-αναρχικοί διεθνιστές, αφενός συγκλίνουν στην θέση ότι "το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα" και αφετέρου έχουν απαξιώσει, με ποικιλομορφία βεβαίως που εντυπωσιάζει, κάθε έκφραση εθνισμού και πολιτικής αυτονομίας. Από τον ακραίο δεξιό εθνικιστή μέχρι τον ακραίο αριστερό διεθνιστή, αυτό που διαπερνάει οριζόντια το υπαρκτό Ραγιαδιστάν είναι ένα βαθιά ριζωμένο complex κατωτερότητας που μετατρέπεται απροσδόκητα σε complex ανωτερότητας, και τούμπαλιν. Σταθερή εκδήλωση αυτής της κατάστασης είναι ότι συχνά καλούμαστε στο δημόσιο διάλογο να πάρουμε θέση ανάμεσα σε απόψεις που εκφράζουν, από την μια "μοντέρνοι" ημιμαθείς ευρωλιγούρηδες ή αμερικανόπληκτοι διανοούμενοι όλων των "ιδεολογικών" αποχρώσεων και από την άλλη καρακωλοτούμπες δουλοπρεπείς ακροδεξιοί εθνικιστές ή εθνοκομμουνιστές. Το Ρωμαίικο βεβαίως πολλά χρόνια τώρα, εκφράζεται μέσω της διαρκούς του παλινδρόμησης από τον ρόλο του Μεγαλέξανδρου σ΄αυτόν του Καραγκιόζη, αλλά ποτέ μέχρι τις μέρες μας, το εύρος της εν λόγω ταλάντωσης, δεν είχε λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Ακόμη όμως και να είχε λάβει, η παγκόσμια συγκυρία δεν είχε συμβάλει στο να εμφανιστεί ως τέτοια.  

Αυτή η νέα κατάσταση λαμβάνει μέρα με την μέρα χαρακτηριστικά συνδρόμου και τείνει να παγιωθεί ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του συλλογικού φαντασιακού. 

Στην πολιτική και στα ανθρώπινα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κάνεις ασφαλείς προβλέψεις. Σ΄αυτό ακριβώς βεβαίως κρύβεται  όλη η γοητεία.  Ακόμα και οι υπήκοοι του Ραγιαδιστάν μπορούν να διαψεύσουν τον πιο απαισιόδοξο ή τον πιο ρεαλιστή -εξαρτάται από πια σκοπιά το βλέπεις, αναλυτή. Αν μάλιστα "ο θεός" της Ελλάδας ξυπνήσει και μας χαρίσει, μετά το κύπελλο στο Euro 2004, μια διαγραφή χρέους, η επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Στα "θεϊκά" σενάρια της έλευσης των Έψιλον και του εκδικητή Zoro έχω αναφερθεί στην ανάρτησή μου: Hardcore, οπότε δεν θα κουράσω άλλο σχετικά…. 

Μέχρι να συμβεί κάποιο θαύμα, θα επαναλάβω αυτό που προτείνω σε πλατιά κλίμακα με αναρτήσεις μου, μέσω του "τοίχου" μου στα social media αλλά και σε δημόσιες παρεμβάσεις και συζητήσεις από τον Ιούνιο του 2010 τουλάχιστον…. 

Συντακτική Εθνοσυνέλευση

Τώρα που εξαντλήθηκε το παιγνιδάκι: "Ένα φράγκο η βιολέτα" συνεργασία τσιγκολελέτα του Αλέξη με τον Φώτη και την Αλέκα, παρόλο που περίμενα υπομονετικά, δεν εκτιμώ ότι θα αποδεχθούν μια τέτοια πρόταση τα μαγαζιά της αριστεράς. Η επιτυχής έκβαση μια τέτοιας πρότασης θα απέβαινε καταστροφική για την στελέχωση των μαγαζιών και ίσως για την ίδια την ύπαρξή τους. Η Παπαρήγα η καλή, μας έχει προλάβει όλους και έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να κυβερνήσει στον καπιταλισμό. Οπότε, άντε να πεις στην Συντακτική Εθνοσυνέλευση ότι πρώτο μας μέλημα είναι να βαφτίσουμε το νέο πολίτευμα σοσιαλισμό προκειμένου να συμμετάσχει το "τιμημένο". Άσε που είναι ικανοί να μας ζητήσουν να τους κηρύξουμε παράνομους, προκειμένου να ξυπνήσουν οι παλιές καλές εποχές και να αποκτήσει νέο ενδιαφέρον η καθημερινότητα του "ανώνυμου συντρόφου". Τα "παιδιά" της ΔΗΜΑΡ και ίσως και αρκετοί ευαίσθητοι ΣΥΡΙΖΑίοι μπορεί να απαιτήσουν να σεβαστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτικών απατεώνων και προδοτών και να μην τους εκτελέσουμε. Οι υπόλοιποι ΣΥΡΙΖΑίοι, οι οικολόγοι, οι εναλλακτικοί και οι άλλες "δημοκρατικές" δυνάμεις βάλε με το μυαλό σου φίλε αναγνώστη, τι θα ζητήσουν….  

Οπότε, φίλε συμπολίτη λέω να το κάνουμε μόνοι μας. Δεν είναι να περιμένουμε πλέον, γιατί, χωρίς να θέλω να σε φοβίσω, έχουν στενέψει τα περιθώρια. Αν είχαν κάποια φαεινή ιδέα οι στελεχάρες της αριστεράς, ακόμα και σαλιγκάρια να ήταν, θα την είχαν κοινοποιήσει. Άσε που δεν είναι να τους απασχολούμε με προτάσεις για ανατροπή του πολιτεύματος, όταν έχουν εκλογική πρεμούρα και έχει πάρει ο κώλος τους και τα γκάλοπ φωτιά. Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος αν θεωρηθεί η αριστερά επαναστατική, να τους κάνουν ντα οι αστοί, να μην τους δέχονται στα gala, στα φιλανθρωπικά happening κ. ά. τέτοια τραγικά…. Οφείλουμε να δείξουμε κάποια κατανόηση, αφού τα παραγκωνισμένα "παιδιά" της αριστεράς, αγωνίζονταν γενιές και γενιές να μπουν στα σαλόνια. 

Γι΄αυτό σου λέω φίλε συμπολίτη. 

Μόνοι μας είμαστε σ΄αυτό το ταξίδι.

Είσαι;

Εγώ πάντως, μέχρι στιγμής, δεν έχω λάβει κάποια πιο ενδιαφέρουσα πρόταση.