Ο κωλοπαιδισμός παιδική αρρώστια του αστισμού.
Οι άλλοι, οι λαϊκιστές όλων των αποχρώσεων της Δεξιάς, δεν έχουν ανάγκη από κάποια μυθολογία. Αξιοποιούν στο έπακρο, τα φοβικά σύνδρομα του μικροαστού. Κραυγάζοντας προς το πλήθος, μεγεθύνουν την εικόνα των γεγονότων και καθιστούν πρόδηλη και τη δική τους ανασφάλεια. Εν τω μέσω των οδών, οι "παραγωγικές" Elite, οι γνωστοί σε όλους μας ως κεφαλαιοκράτες, διαγκωνίζονται για την "αξιοποίηση" των στελεχών που εκτίθεται στην αρένα του θεάματος. Τέλος, τα στελέχη της ορθόδοξης Αριστεράς, αυτοαναπαράγονται εντός του "ένα είναι το κόμμα", αφού το μαγαζί έχει στηθεί σε σταθερά υλικά θεμέλια. Χάριν επικοινωνίας και για τις ανάγκες της διαπλοκής -δουλειές να γίνονται, έχουν σπρώξει τα περισσότερα από τα "καλά χαρτιά" που τους έχουν απομείνει, σε παρακείμενα φίλια μαγαζιά. Άλλωστε εδώ και πάρα πολύ καιρό, ότι ήταν να τους πάρουν, από ανθρώπινο δυναμικό, τους το πήραν, και επομένως τους έχει απομείνει ο κατιμάς.
Εκτιμώ δεόντως, το ότι αρκετοί εκ των σχολιαστών της καθημερινότητας, περίμεναν καρτερικά να εξαφανιστεί ο κουρνιαχτός από την ατμόσφαιρα, προκειμένου με την ψυχρή λογική της ζωντανής μνήμης, σε ένα πιο καθαρό τοπίο, να εκφράσουν την προβληματική τους. Αυτό από μόνο του βεβαίως, δεν είναι αρκετό να τους προφυλάξει από τα βέλη της πολεμικής μου.
Σου προτείνω φίλε αναγνώστη, να δεις ή να ξαναδείς αν έχεις δει στο παρελθόν, το αριστούργημα "Cloakwork Orange"-[1971 - “Κουρδιστό πορτοκάλι”] του Stanley Kubrick, κατά προτίμηση παρέα με φίλους. Καλό θα ήταν επίσης, στην συνέχεια να αναπτυχθεί προβληματισμός σχετικά με τα έργο και τα όποια μηνύματά του. Προτείνω κάτι τέτοιο, γιατί το θεωρώ πολύ πιο παραγωγική και ευχάριστη δραστηριότητα, από την ανάγνωση κειμένων, και των ημερών μας, που απλώς αναπαράγουν όλα αυτά τα κλισέ, που η συγκεκριμένη κινηματογραφική ταινία έχει αναλύσει και εξαντλήσει, και μάλιστα χωρίς αυτό να είναι το μοναδικό της προσόν.
Μόνον οι αδύνατοι αντλούν από τη θεία ή φυσική τάξη μια ηθική - όμως η ηθική, ως επιχείρημα και ως όπλο, δεν μπορεί να είναι ισχυρότερη από όσους υποχρεούνται να καταφύγουν σ΄αυτήν. Η πίστη στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων γεννά απλώς φρούδες ελπίδες, ωθεί σε απελπισμένες και αυτοκαταστροφικές ενέργειες.Παναγιώτης Κονδύλης (Η ΗΔΟΝΗ, Η ΙΣΧΥΣ, Η ΟΥΤΟΠΙΑ)
Η ηθική γεννήθηκε μαζί με τον νόμο. Ο νόμος χαράζει το σχεδιάγραμμα, εντός του οποίου διεξάγεται το παίγνιο του προσπορισμού της ηδονής. Ως παράπλευρος κανόνας, η ηθική της εποχής μας, σπαταλάτε στον ατελέσφορο αγώνα για τον περιορισμό της επιθυμίας του ανθρώπου για ηδονή. Με βάση τα δύο δόγματα του πολέμου: "Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα" και ¨η απειλή άσκησης βίας, ισοδυναμεί με την άσκησή της", είναι παραπάνω από σαφές ότι, η Ισχύς έχει μόνο ένα όπλο, την βία. Επομένως, αντίθετα με ότι πιστεύουν, και συνεπώς προπαγανδίζουν οι ηθικολόγοι, ο νόμος δεν υπάρχει για να επιβάλει την ισχύ, αλλά απλώς για να την επισημαίνει. Ο νόμος γίνεται σεβαστός μόνο "ως συμφωνία κυρίων", και για όσο είναι αναγκαίο, προκειμένου να μην αυτοκαταστραφούν οι κοινωνικές Elite. Οι κατώτερες τάξεις ποτέ δεν σεβάστηκαν το νόμο, απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Οι ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις, που εκφράζονται είτε με την αποστροφή είτε με την λατρεία της ισχύος, που εικονογραφούν τα αντίθετα πρόσημα της παθολογίας της ισχύος, δεν είναι πάρα η εξαίρεση. Το ότι αυτή η εξαίρεση, τίθεται μόνιμα στο προσκήνιο του θεαματικού, εξηγείται, τόσο από τις ανάγκες του θεάματος για αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, όσο και από την σταθερή του υποχρέωση να γεμίζει "τα παράθυρα της ενημέρωσης" με "ζωντανές" παρουσίες που διεξαγάγουν "ζωηρές συζητήσεις". Οι δραστηριότητες των celebrities, και η συμμετοχή τους σε ότι κατά περίπτωση και προς χάριν εντυπωσιασμού ονομάζεται, πολιτική, κοινωνική, πνευματική ή καλλιτεχνική ζωή, συμπληρώνουν το puzzle "της ενημέρωσης", που προβάλουν για το φιλοθεάμον κοινό τα mass media.
Ο ναρκισσισμός που διακατέχει πλέον κάθε κίνημα διαμαρτυρίας, αλά και το κίνημα εν γένει, δεν έχει προηγούμενο. Ξεπερνά κατά πολύ το μέτρο, όπως αυτό προκύπτει από το βαθμό αυτοεπιβεβαίωσης που είναι απαραίτητος για να συντηρεί την φλόγα άσβεστη. Οι δύο πυλώνες της αριστεράς, που αυτοδίκαια πατρονάρουν το κίνημα, λόγω κυρίως της απουσίας του αστικοδημοκρατικού χώρου από την έκφραση της αστικό-προοδευτικής ρητορείας, αγοράζουν χρόνο καθημερινά, και για λογαριασμό των αστών, εφαρμόζοντας τις παλιές καλές συνταγές. "Οι Ορθόδοξοι", δεν εγκρίνουν κανένα κίνημα που δεν υπακούει στην "ημερήσια διαταγή", που φυσικά μόνο το κόμμα είναι αρμόδιο να εκδώσει. "Οι διαμαρτυρόμενοι", πολύ απλά, "βαράνε την σκούφια τους" σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας. Για να μην τους αδικήσουμε βέβαια, οφείλουμε να επισημάνουμε, ότι, εργάζονται σκληρά, τόσο για την εκπόνηση όσο και για την εφαρμογή αγωνιστικών σχεδίων δράσης.
Τα πράγματα εξελίσσονταν σαν να μην συμβαίνει τίποτε, ενώ ο χάρτης της Ευρώπης μεταβαλλόταν συνεχώς.(Sir Winston Leonard Spencer-Churchill)
Η προσεκτική παρατήρηση της κοινωνικής ζωής, μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε, ότι η κοινωνική κινητικότητα εντείνεται, και ότι επίσης, έχει προ πολλού διαπιστωθεί, η αυξανόμενη ανάγκη των ανθρώπων, και ειδικά του άστεως, να ξανασυναντηθούν και να επικοινωνήσουν. Θα χρειαστεί πράγματι, να χυθεί πολύ νερό στο αυλάκι, προκειμένου, η αυτο-οργάνωση και η αυτο-διεύθυνση να λάβουν δεσπόζουσα θέση στο λεξιλόγιο της καθημερινότητας. Η μετάλλαξη του υπηκόου σε πολίτη, παραμένει μια επίπονη διαδικασία. Το άλμα στην ελευθερία δεν εγγυάται τίποτα, αλλά διεκδικεί τα πάντα.
Κλείνω αυτό κείμενο, με ένα αισιόδοξο μήνυμα,
που είναι πλέον πεποίθησή μου:
Οι μέρες τους είναι μετρημένες.
