Ἀγαθοδαίμων

Τα μαύρα χρόνια του σκοταδισμού, που καταδίκασαν την Ιατρική ως "επιστήμη του Διαβόλου" και ως "ειδωλολατρική μαγγανεία" και την Δημοκρατία ως "cibitas diaboli (πολίτευμα του Διαβόλου)" και δίδασκαν πως "μόνον η πίστις σώζει", έχουν περάσει; Ο Διάβολος έφτασε στην δύση σαν απότοκος του ύστερου ιουδαϊσμού, που έχοντας αφομοιώσει τις παραδόσεις της Ανατολής, μεταμόρφωσε το Σατανά από αντιπρόσωπο του Θεού σε εχθρό του. Ο απόστολος Παύλος τον ανακήρυξε "θεό του κόσμου τούτου", "τον ηγεμόνα της εξουσίας του αέρα". Το διχασμό του Θεού σε δύο υποστάσεις, ενσαρκώνει ο Μανιχαϊσμός που από τον Γ μ. Χ. αιώνα υποβάλει την ιδέα της ατελεύτητης μάχης του καλού με το κακό. Στην σκιά της μητέρας των μαχών, οι χριστιανοί περιμένοντας την Δευτέρα Παρουσία , είναι φυσικό να έχουν θεωρήσει από νωρίς εαυτούς "ξένους και οδοιπόρους" Ζουν στις χώρες τους, αλλά σαν ξένοι· μοιράζονται όλες τις υποχρεώσεις ως πολίτες και υποφέρουν όλες

Σε ένα περιεκτικό, σαφές και κατατοπιστικό άρθρο (Athens voice-τεύχος 249), ο Δημήτρης Φύσσας απαντάει στην ερώτηση:  Τι έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821; Τίποτα! Πράγματι την 25 Μαρτίου του 1821, δεν συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο. Όπως πολύ σωστά επισημαίνεται στο εν λόγω άρθρο, η ημερομηνία επιλέχθηκε εσκεμμένα και εκ των υστέρων για να συνδεθεί με τον "Ευαγγελισμό της Θεοτόκου", με προφανή στόχο να απενοχοποιηθεί σταδιακά η ορθόδοξη εκκλησία.

Προϋποθέτω φυσικά αναγνώστες που θέλουν να μάθουν κάτι το καινούργιο και επομένως να σκεφτούν και οι ίδιοι. [ Πρόλογος στην πρώτη έκδοση του «Das Kapital» ] KARL MARX, Λονδίνο, 25 Ιουλίου 1867   Το παρόν κείμενο, καθώς και κάθε προσπάθεια που έχει προηγηθεί ή ακολούθως θα καταλάβει τις γραμμές αυτής της στήλης, δεν υπάγεται στην θλιβερή κατηγορία της επίκρισις του υπάρχοντος και δεν υποδεικνύεται από ανάγκες σύγχρονες, υπό την στενή έννοια του όρου. Δεν προτίθεμαι να χαϊδεύω ώτα «μέσων ανθρώπων», που όντας χωμένοι στην ασφάλεια του μεγάλου πλήθους, διάκεινται προς την αυταπάτη ενός αιρετικού βίου. Ο άκοπος συμβιβασμός με την κανονικότητα, δεν αποτελεί ως επί το πλείστων, εκδήλωση της αποδοχής ενός βίου θεμελιωμένου πάνω στην σημασία αυτού εδώ του κόσμου. Πλείστοι όσοι, κυριαρχούνται από την δοξασία ότι η παρουσία τους είναι εφήμερη σε έναν επίσης εφήμερο κόσμο. Αυτός ο μίζερος άνθρωπος της καθημερινότητας, αντλεί την διάθεση για ζωή, όχι από τις κατακτήσεις του στα “πεδία των μαχών”,

Η μοριακή βία των μητροπόλεων, απασχολεί εσχάτως και την "διανόηση" του χωριού μας, που, από μια φάρσα της ιστορίας, ονομάζεται: Ελλάς. Τα "κοινωνικά φαινόμενα" παραμένουν στην προμετωπίδα του συγγραφικού ρεπερτορίου, κάθε στοχαστή που σέβεται το ψωμί που τρώει. Ειδικότερα,  πλείστοι όσοι, από τους ανήκοντες στο κίνημα της αριστεράς και της προόδου, έμπλεοι αγανάκτησης για την κοινωνική αδικία, νιώθουν ιερή την υποχρέωση να εν σκύψουν και να αφουγκρασθούν τις αγωνίες του "μπαχαλάκια", του "χαοτικού" και του κάθε αστικού "κωλόπαιδου". Τα μύχια της ψυχής του "εξεγερμένου" νέου, είναι το πρόπλασμα που πάνω του θα οικοδομηθούν, οι νέοι αστικοί μύθοι, που με την σειρά τους θα ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες σε μελλοντικές δημοσιογραφικές, ακαδημαϊκές και πολιτικές καριέρες.