μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο, παρακαλώ
Σιχαίνομαι τις επετείους. Υποβάλουν μια "εορταστική" ατμόσφαιρα εξαιρετικά ζοφερή και υπογραμμίζουν την σαφή έλλειψη κάθε ζωντάνιας. Η επέτειος είναι η μεγάλη ευκαιρία του εθελόδουλου να νιώσει αυτή την στιγμιαία έπαρση του χρυσόψαρου που ανακαλύπτει την γυάλα. Την επόμενη μέρα, αν δεν ακολουθεί μια άλλη επέτειος -είναι και τόσες πολλές οι σκασμένες…, η ζωή θα κυλήσει "ομαλά" και χωρίς τις εξάρσεις μνημονικών καταιγίδων.
Σαν σήμερα λοιπόν, έγινε στη Νέα Υόρκη (στις 8 Μαρτίου του 1857) μια μεγάλη εκδήλωσης διαμαρτυρίας, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Μετά από χρόνια, στις 8 Μαρτίου 1908, 15.000 γυναίκες παρέλασαν μέσα από την Νέα Υόρκη, διεκδικώντας τα εργασιακά τους δικαιώματα, να σταματήσουν να απασχολούνται παιδιά σαν εργάτες και το δικαίωμα ψήφου Υιοθέτησαν το σύνθημα "Ψωμί και τριαντάφυλλα (Bread and Roses)", σαν σύμβολα οικονομικής ασφάλειας και ποιότητας ζωής αντίστοιχα. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ορίστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Η φεμινίστρια Aleksandra Kollontai (Алекса́ндра Миха́йловна Коллонта́й) έπεισε τον Λένιν (Влади́мир Ильи́ч Улья́нов) να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Πολύ σύντομα όμως η επέτειος έχασε την πολιτική της διάσταση και κατάντησε μέρα συμπάθειας των ανδρών προς τις γυναίκες. Η πολιτιστική "επανάσταση" των sixties και η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος αναβίωσε τον "πολιτικό" προσανατολισμό της επετείου. Στο πνεύμα της εποχής, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καθιέρωσε το 1975 την ογδόη Μαρτίου ως Ημέρα των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Γυναικών και τη Διεθνή Ειρήνη.
Πιο πολύ ίσως από όλες τις επετείους, σιχαίνομαι την σημερινή. Δεν φτάνει που πρέπει να θυμάμαι όλες τις επετείους μας, τον Άγιο Βαλεντίνο, τις γιορτές της και την κάθε παπαριά, όταν έχω δεσμό, πρέπει να κάνω και τον μαλάκα… Λόγω της ημέρας.
Μια φορά δεν τον έκανα… Προ "αμνημονεύτων χρόνων", και "το πλήρωσα". Μια "αποφράδα ημέρα" σαν την σημερινή, τόλμησα να εκστομίσω μερικά από τα προαναφερθέντα. Η πρωτοβουλία μου αυτή δεν έφερε την γαλήνη στην σχέση μου με το άλλο μισό του ουρανού (παρόλο που ο ΟΗΕ κάνει πάρα πολλές προσπάθειες για να φέρει την ειρήνη στον κόσμο), αλλά άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Το πηγαίναμε για διάλυση από καιρό, αλλά ας είναι καλά ο ΟΗΕ που σου δίνει πάντα αφορμές για πόλεμο. Κάπως έτσι, μετά από έναν τρικούβερτο καυγά, χωρίσαμε, και λυτρωθήκαμε αμφότεροι.
Την ζωή την ζεις, δεν την θυμάσαι.
Εμείς τα σερνικά, είμαστε νοσταλγικά ζώα. Τουλάχιστον είμαστε αρκετοί αυτοί που νοσταλγούμε το μέλλον. Ένα μέλλον που δεν θα είναι κανείς περήφανος επειδή είναι άντρας, γυναίκα, ομοφυλόφιλος, ετεροφυλόφιλος, μαύρος, λευκός, ανάπηρος κ. ά. τέτοια, αλλά επειδή είναι ανθρώπινος, βαθιά ανθρώπινος. Η ανθρωπότητα -και ιδίως αυτή της "πολιτισμένης" εσπερίας, δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα προς την εξανθρώπιση του ανθρώπου. Ο Friedrich Engels είχε ισχυριστεί ότι η εργασία συνέβαλε στην εξανθρώπιση του πιθήκου. Αναζητάτε λοιπόν αυτό που θα συμβάλει στην εξανθρώπιση του ανθρώπου.
Η ευδαιμονία πάντως....
και ίσως η ευδαιμονία μου, κουρνιάζει στην αγκαλιά της.
