Θεολογιάζουσες
Είναι εξαιρετικά μεγάλη πρόοδος ένας έθνος και ένας πολιτισμός να "ξεκινάει" από τις Θεσμοφοριάζουσες και να "καταλήγει" στις Θεολογιάζουσες. Κατάντια μπορείς να το πεις, αλλά επειδή δεν συμμερίζομαι την θεωρία της ακμής και της παρακμής, καθότι είμαι θιασώτης της αιώνιας επιστροφής, θα περιορίσω τον λίβελό μου στην γραμματική, στο συντακτικό και ενδεχομένως στο χιούμορ του καιρού μας. Την μακραίωνη ιστορική αναφορά την έκανα, αφενός για να μεγαλώσει κάπως το κείμενο, και αφετέρου, για να κάνω εντυπωσιακό "ξεκίνημα". Θέλω εξ αρχής να ξεκαθαρίσω, ότι δεν σχολιάζω, σχεδόν ποτέ, ατάλαντες και βλάκες, ακόμη κι αν προκαλούν το κοινό περί αισθητικής αίσθημα, θα έλεγα μάλιστα, ειδικά όταν το προκαλούν….
Μια ηθοποιός (έστω και κατά δήλωση της…) οφείλει να μπει «στο πετσί» του ρόλου ασφαλώς, αλλά δεν υποχρεούται σε ηθική και φιλοσοφική τεκμηρίωση, αυτού του "ρόλου". «Η θρησκεία είναι συναίσθημα. Μην κοιτάς που την έχουν καταντήσει πολιτική δύναμη». Αποφαίνεται η Κωνσταντίνα Μιχαήλ. Ο "Άγιος" Αυγουστίνος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Ιωάννης ο Βρωμόστομος, ο Χρήστος Γιανναράς και όλοι οι πατέρες της Ανοησίας έχουν συνωστιστεί στον προς αναζήτηση εγκέφαλο της Κωνσταντίνας Μιχαήλ και εκσφενδονίζονται στο αναγνωστικό κοινό σε μόλις δύο φράσεις. Η νέα «Κατίνα Παξινού» αφού πλημμύρισε το τηλεοπτικό κοινό με το ταλέντο της και την ικανότητά της να κουλαντρίζει υδραυλικούς, που της πειράζανε που και που τις βάνες, για να ξεμπουκώνουν τα φρεάτια, τώρα ξεπλένει την «Θρησκεία της Αγάπης», ως "πουτάνα" (επί σκηνής φυσικά). "Πουτάνα" στην ζωή για να είσαι, αφού ως γνωστόν και «η ζωή είναι πουτάνα», χρειάζεται απροσμέτρητο ταλέντο, εξαιρετικές ικανότητες, απαιτείται σκληρή δουλειά (μην παραμυθιάζεστε με τους «αστικούς μύθους» του εύκολου χρήματος) και επαρκείς, τουλάχιστον σχετικές με κάποιο αντικείμενο, γνώσεις. Πάνω από όλα όμως, και κυρίως, δεσμεύεσαι (ως "πουτάνα") σε ένα σύστημα αξιών (κώδικα) που σου εξασφαλίζει την αλληλεγγύη των ομοδόξων και των ομοτέχνων, και το σημαντικότερο την σχετική, ή και την απόλυτη, προστασία των γνωστών σε όλους μας νταβάδων. Ο λαός μας, όλο τον ως άνω πλεονασμό, τον συμπυκνώνει στην χαρακτηριστική φράση: δεν αρκεί να είσαι καλή στις «πίπες»... Οι «πίπες» ως γνωστόν έχουν διττή σημασία, δηλ. εκφέρονται ή και γίνονται. Στις χειραφετημένες "πουτάνες" δεν αναφέρθηκα, διότι κρίνω ότι δεν είναι της παρούσης, παρότι η χώρα μας και ο ελληνισμός βρίσκεται σε ιστορική καμπή.
Πώς μια φοιτήτρια Θεολογίας ερμηνεύει μία πόρνη;
«Οι πόρνες είναι έτσι κι αλλιώς οι πιο θρήσκες γυναίκες. Είναι κατατρεγμένα άτομα, πατημένα από την κοινωνία και πάντα έτρεχαν στην εκκλησία. Οι παλιές ρεμπέτισσες, οι τραβεστί, οι γυναίκες του δρόμου, δίπλα στο κρεβάτι που έκαναν τη δουλειά τους είχαν και μια εικόνα, άναβαν το καντηλάκι. Πες το πατερίτσες, πες το όπως θέλεις. Η θρησκεία είναι συναίσθημα. Μην κοιτάς που την έχουν καταντήσει πολιτική δύναμη».
Η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα;
Το να προσπαθείς να προβάλεις την δουλειά σου είναι θεμιτό.
Όταν προβάλεις την "δουλεία σου" αξιοποιώντας αλλότριες "γνώσεις" με την συγκεκριμένη (της στιγμής) δραστηριότητα κινείσαι συχνά στα όρια του θεμιτού, ενώ ακόμη πιο συχνά τα υπερβαίνεις….
Μέχρι τώρα ήξερα ότι η Κωνσταντίνα Μιχαήλ είναι κακή και ατάλαντη ηθοποιός, τώρα έμαθα ότι είναι και κάκιστη "επιστήμων". Νομίζω ότι είναι προτιμότερο να "παίζει", από το να διδάσκει. Μικρότερο το κακό. Μπορεί η μέση εκπαίδευση να έχασε μια θεολόγο αλλά "κέρδισε" το «σανίδι» μια ατάλαντη. Ουδείς πέθανε ποτέ από κακό θέατρο. Αντιθέτως, πολλούς «τους έφαγε η μαρμάγκα», λόγω άγνοιας, η οποία (άγνοια) αξίζει να σημειωθεί ότι δεν αποτελεί επιχείρημα. Οφείλω ειλικρινά, να την ευχαριστήσω για αυτή της την συνέντευξη. Με τόσο πολύ μελό σε μια τόσο μικρή συνέντευξη, εγώ τουλάχιστον "καλύφθηκα", οπότε δεν χρειάζεται να δω την "μεγάλη" παράσταση.
«Οι πόρνες είναι έτσι κι αλλιώς οι πιο θρήσκες γυναίκες. Είναι κατατρεγμένα άτομα, πατημένα από την κοινωνία και πάντα έτρεχαν στην εκκλησία. Οι παλιές ρεμπέτισσες, οι τραβεστί, οι γυναίκες του δρόμου, δίπλα στο κρεβάτι που έκαναν τη δουλειά τους είχαν και μια εικόνα, άναβαν το καντηλάκι. Πες το πατερίτσες, πες το όπως θέλεις. Η θρησκεία είναι συναίσθημα. Μην κοιτάς που την έχουν καταντήσει πολιτική δύναμη».
Διαβάστε όλη την συνέντευξη, δεν κάνει κόπο. Οι ερωτήσεις του Χρήστου Παρίδη είναι "μνημείο". Πρέπει να διδάσκονται στις σχολές, σε αρκετές ειδικότητες, στο μάθημα: Δημοσιογραφικές "πουτανιές", κεφ.: Πως πλασάρεις μια ατάλαντη.
