Το τελευταίο γράμμα

Άγαλμα του Niccolò Machiavelli, 

έξω από την Galleria degli Uffizi

Ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού ταξίδεψε στους ουρανούς στις 25 Ιανουαρίου 1985. Το 1981 (έτος ορόσημο) κατέβηκε από την πολιτική σκηνή δηλώνοντας σε συνέντευξη που παραχώρησε: «Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν... Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις... Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες». Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω.» 

O Ηλίας Ηλιού υπήρξε τακτικός συνεργάτης του «Νουμά», των «Ελληνικών» και των «Νεοελληνικών Γραμμάτων», μεταφραστής αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στη γνωστή σειρά του Ζαχαρόπουλου και παρήγαγε πλούσιο συγγραφικό έργο. 

O Ελευθέριος Βενιζέλος -ο τελευταίος "μεγάλος" του "αστικοδημοκρατικού" χώρου, ήταν ο πρώτος που μετέφρασε την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη στην Νέα Ελληνική γλώσσα, ενώ στην ηλικία των 27 ετών έχοντας καταφύγει στην Αθήνα από τις διώξεις των Τούρκων ξεκίνησε να γράφει για την "Κρητική Επανάσταση του 1889" (έργο 146 σελίδων που έμεινε όμως ημιτελές).

Ο σύγχρονος συνεπώνυμος του, φιλοδοξεί να ηγηθεί του "αστικοδημοκρατικού" χώρου. Ο Αλέξης απ΄την άλλη, φιλοδοξώντας να ηγηθεί του νέου αριστερού μετώπου, υποθέτω ότι έχει λάβει γνώση για το τι σημαίνει Ηλίας Ηλιού, από την στιγμή που ψέλλισε την «επίθεση νομιμότητας». Παρ΄όλο που έχω θέσει την "γραμμή" αυτή στο επίκεντρο της συγκυρίας από τον Ιούλη του 2010 με την ανάρτησή μου «Less Than Zero», οφείλω να δεχθώ ότι ο Πρόεδρος δεν ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει τα δημοσιεύματα ενός «ασήμαντου ανθρώπου» και δεν είναι δε πολύ περισσότερο υποχρεωμένος να απαντάει στα απονενοημένα διαβήματα του - («Αχ Αλέξη»). Κρίνω μάλιστα αυστηρά, την κοινοποίηση Βιογραφικών Διευκρινήσεων από τον σύντροφο και φίλο Ιωάννη Τζανάκο, θεωρώντας την ως συναισθηματική αντίδραση που μόνο ενόχληση μπορεί να προκαλέσει αυτή την στιγμή στην πρωτοπορία και να δυσκολέψει το έργο της. Οφείλω λοιπόν να συγχαρώ τον πρόεδρο και τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφανή νίκη τους στις εκλογές και κυρίως για το γεγονός ότι "δεν πάτησαν την πεπονόφλουδα". 

Ως τελευταία συμβολή μου, πριν από την οργανωμένη (όχι άτακτη) υποχώρησή μου στην οπισθοφυλακή του κινήματος και λίγο πριν την μοιραία κάθοδό μου από την σκηνή, θα θέσω εις γνώση σας ένα θεμελιώδες πολιτικό (πολεμικό) "δόγμα" και μια τελευταία εκτίμηση. Η απειλή άσκησης βίας ισοδυναμεί με την άσκησή της, στο βαθμό και στο μέτρο που είναι κανείς ικανός και αποφασισμένος να την ασκήσει. Το ακριβές ανάλογό του στην πολιτική μας υποβάλει τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις που θα πρέπει να "χαράξει" το υπό διαμόρφωση αριστερό μέτωπο. Η "αισιοδοξία" που απορρέει, από την ριζοσπαστικοποίηση του λαού και την απαγκίστρωση του από το φάσμα του φόβου, στο βαθμό και με τον τρόπο που εκδηλώθηκε στις τελευταίες εκλογές, δεν είναι "καλός" σύμβουλος. Ο ριζοσπαστισμός δεν έχει ως ακριβές ανάλογό του την χειραφέτηση, πράγμα που είχα επισημάνει από το «Σύνταγμα» και μετά, με την, με εμφανώς χιουμοριστική διάθεση γραμμένη, ανάρτησή μου: «Επιτέλους!  Άντε γαμήσου μικροαστέ». Η επονομαζόμενη «ροζ συμμετοχή» της εν λόγω ανάρτησης: . . . «Η τρίτη ομάδα αποτελεί το πιο πολύπλοκο και ενδιαφέρον μέρος του project.  Είναι ο πολιτικός βραχίονας του κινήματος αλλά δεν λειτουργεί με τα παλιά πρότυπα ως ιμάντας μεταβίβασης της γραμμής. Έχουμε βάλει στις ομάδες εργασίας μερικούς ελπιδοφόρους νέους για να "ψηθούν",  γνωρίζοντας πως άμεσα θα ενίσχυαν το οργανωτικό σχήμα εθελοντές που δεν είχαν τις ευκαιρίες τους στα κόμματα της αριστεράς και της προόδου και στα οργανωτικά σχήματα κοινωνικών και οικολογικών κινημάτων. Το αρχικό προσωπικό επιλέχθηκε με επιμέλεια από το προσφερόμενο δυναμικό του social network και από διαβαθμισμένο club. Η συμμετοχή στο event της γενικής συνέλευσης αρκετών αυτονομιστών, αναρχικών, αριστερών και ευαίσθητων σε κοινωνικά και οικολογικά θέματα, είναι εκ των ων ουκ άνευ (conditio sine qua non)…..» Δείχνει να "ωρίμασε", οπότε θα υπάρχουν πλέον αρκετοί "ψημένοι" για να εργαστούν με αυταπάρνηση ως την τελική νίκη. 

Το κατεστημένο παίζει τα ρέστα του…..

Μην υποτιμάτε παρ΄αυτά όμως το "Σαμψωνικό" σύνδρομο της άρχουσας τάξης. 

Μπορεί να εκπλαγείτε. 

Έχει συμβεί αρκετές φορές, ο παίζων τα ρέστα του, όχι μόνο να μην μένει ταπί αλλά να "τινάζει την μπάνκα στον αέρα". 

Οι μέριμνες της καθημερινής επιβίωσης μέσα στο φάσμα της συνεχώς διογκούμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, έχουν καλύψει πλέον ακόμα κι αυτόν "τον ελεύθερο" χρόνο μου. Όλη μου η ενέργεια σπαταλάτε πλέον στον αγώνα για "τον άρτον ημών τον επιούσιο". Οφείλω να ομολογήσω βεβαίως, ότι κι αν ακόμα είχα λίγο διαθέσιμο χρόνο και κάποια ενέργεια να διαθέσω στο κίνημα, η εκδήλωση των "συντροφικών μαχαιρωμάτων" τόσο απροκάλυπτα και τόσο γρήγορα στην αρχή αυτού του νέου δρόμου, πάγωσε στο πρόσωπό μου το αρχαϊκό μειδίαμα που τόσο αβίαστα είχε προκαλέσει ο ενθουσιασμός των πρώτων ωρών. Δεν είμαι βεβαίως ανυποψίαστη (εμείς οι οργανικοί διανοούμενοι είμαστε πουτάνες, που το μόνο που φιλοδοξούμε είναι να αναδειχθούμε σε πόρνες πολυτελείας), οπότε ας μην εκληφθεί αυτή μου η δικαιολογία ως "προφάσεις εν αμαρτίαις". Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ ότι και ο τελευταίος αφελής σ΄αυτή την χώρα που θα έβλεπε ότι ο Αλέκος Αλαβάνος δέχεται "χτυπήματα κάτω από την ζώνη" από τους συντρόφους του, που στο κάτω - κάτω μαζί έχτισαν το "μαγαζί", θα μπορούσε να φανταστεί τι ακριβώς "περιμένει" τα άτομα σαν την αφεντιά μου, αν έμπαιναν στο παιγνίδι. Δεν θα "δραπετεύσω" όμως τόσο εύκολα σύντροφοι και φίλοι….. Μην βιάζεστε…. Κράτησα το καλύτερο για το τέλος. Όσο κι αν έχει "πέσει πείνα" και όσο κι αν είμαι πικραμένος (-απογοητευμένος δεν θα μπορούσα να είμαι, γιατί γοητεύομαι πολύ δύσκολα), ο πρώτος στα αλήθεια και μάλλον μοναδικός λόγος της εθελοντικής αποστρατείας μου, είναι ότι, εκτιμώ πως η "πρωτοπορία" οδηγεί το κίνημα στην μεγαλύτερη ήττα από καταβολής υπάρξεώς του….. Το πιο τραγικό ή γελοίο, ανάλογα από ποια θέση το κοιτάζει κανείς, είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα, αυτής της καθολικής ήττας θα προηγηθεί κάποια νίκη ή ακριβέστερα κάτι που θα μοιάζει με νίκη. 

Προκειμένου να μην ταράξω ανεπανόρθωτα την "πρωτοποριακή" σας γαλήνη, θα σας θυμίσω την γνωστή υποσημείωση σε διαφημιστική καταχώρηση αξιογράφων: "Οι τωρινές αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές". Ομολογώ μάλιστα από βάθους ψυχής και με όσο κύρος ακόμη διαθέτω, ότι που προκαλεί θλίψη η μέχρι τώρα επιβεβαίωση των εκτιμήσεων μου. Η μνησικακία δεν είναι μια από τις "Αρετές" μου. Ως εκ τούτου, σας εύχομαι ολόψυχα, να βρείτε τα ψυχικά αποθέματα που έχω πλέον απωλέσει. Καλή δύναμη στον καλό αγώνα. Ελπίζω να φέρετε στην "Πόλιν" την πολυπόθητη Νίκη.

Υ.Σ. Φοβάμαι πως δεν θ΄αργήσει η στιγμή που σύντροφοι, φίλοι και εχθροί θα μου κτυπήσουν την πόρτα. Θεοί φυλάξτε με από τους συντρόφους και τους φίλους, τους εχθρούς τους καταφέρνω μόνος μου.