Ο ΣΥΡΙΖΑϊσμός, ανώτατο στάδιο του μικροαστισμού
Το 1981 είμαι 15 ετών. Ακούω Νιόνιο, Παύλο αλλά και disco για να την σπάω στους rockάδες που συν τοις άλλοις τους αποκαλώ λέτσους, αφού δεν τους γουστάρω με τίποτα. Όποτε "πέφτει" κανένα καλό χαρτζιλίκι ή κάποιο πλούσιο μεροκάματο το "σκοτώνω" σε κάποιο disco club και στα ξενύχτια. Φυσικά στα μουλωχτά ακούω όλη την rock σκηνή, αλλά στους λέτσους κουβέντα…. Πάω στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Αντρέα και του Χαρίλαου, για πρώτη και τελευταία φορά. Ανακαλύπτω όλως τυχαίος τον Karl Marx και τον Μιχαήλ Μπακούνιν (ρωσ.: Михаил Александрович Бакунин). Παράλληλα με το ερωτικό ξύπνημα της εφηβείας (στην εποχή μου τα γκομενιλίκια ήταν «Love's Labour's Lost») έχω αρχίσει να διαβάζω το Das Kapital (τρομάρα μου) καθώς και άλλα μαρξιστικά και αναρχικά αναγνώσματα. Σ΄αυτή την εποχή έχω αναφερθεί στην «De Profundis, εξομολόγηση ενός ασήμαντου ανθρώπου». Το 1983 αρχίζει ο ακαδημαϊκός μου βίος (φοιτητική ζωή)…. Και κάπως έτσι "πέφτω μέσα στην μεταπολίτευση" του παπαντζή Ανδρέα. Η "διάλυση" της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος - Β' Πανελλαδική και η διάσπαση των 400 (μια κίνηση διάσπασης του ΚΚΕ στην οποία ελάχιστοι αναφέρονται, για ευνόητους λόγους), φέρνει πολλά από αυτά τα στελέχη άστεγα (αλλά έτοιμα για δράση) στις επάλξεις του φοιτητικού κινήματος, και όχι μόνο…. Αναμενόμενα εγώ έρχομαι σε επαφή μαζί τους και αρχίζει ένα γαϊτανάκι που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Δεν θέλω να σας κουράσω περαιτέρω, αφού καλά να ΄μαστε θα έχουμε τις ευκαιρίες στο μέλλον….
