Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;
Ξεκίνησα να blogάρω τον Φεβρουάριο του 2009. Με την πρώτη ανάρτησή μου: «Η μπάλα είναι στρογγυλή….» έδωσα αμέσως το στίγμα . . . Ότι ακολούθησε δεν ήταν παρά η απλή συνέπεια, αυτής της απόφασης. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, όπως πολύ νερό είχε και ο ποταμός της ζωής μου μέχρι τώρα. Με τα χρόνια της Gate13 στην πλάτη συναισθάνομαι ότι γεννήθηκα δύο χρόνια μετά τον ταξίδι στους ουρανούς του Γιώργου Καλαφάτη, που συνοδευόμενος από το έμβλημα της ομάδας που τόσο αγάπησε, εγκαταστάθηκε στην αιωνιότητα. Ο ιδρυτής του Παναθηναϊκού αλλά και εκφραστής μια εποχής που μάλλον πέρασε ανεπιστρεπτί, θα μας θέτει πάντα προ ευγενών καθηκόντων.
Η γλυκόπικρη γεύση που φωλιάζει στις ψυχές των μεσήλικων ανδρών, τους εμποδίζει καμιά φορά να δουν τα αστέρια που ανατέλλουν, μα τους κρατάει προσγειωμένους σ΄ αυτό το τώρα . . . . Τώρα θα ζήσω, σαν και πρώτα. Το νου σας κουφάλες.
«Αφού είδα τη μάνα μου, την αγκάλιασα, της λέω, κοίτα να δεις, αύριο που θα ‘ρθεις, να μου φέρεις τα παλιά μου τα ρούχα να φορέσω, γιατί, ε, αφού μεθαύριο θα μας σκοτώσουν, να μην πάει τζάμπα και το κουστούμι. Μπαμ η μάνα μου, κάτω, ξερή. Κάναμε επισκεπτήριο μαζί με τον Μαύρο, οπότε μου σφυρίζει μια σφαλιάρα, και μου λέει, τι λες, ρε τσόγλανε, στη μάνα σου, είναι κουβέντες αυτές; Όχι, δεν το ‘κανα επίτηδες, τα είχα χαμένα και γω ο φουκαράς, δεν ήξερα τι να της πω όπως σπάραζε στην αγκαλιά μου… Τέλος, χέσ’ τα».
«Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», εκδ. Γράμματα, 1985, σελίδες 221 - Χρόνης Μίσσιος
Εντάξει το ξέρουμε πως είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου, ενός ακήρυχτου πολέμου, μα δεν θα λυγίσουμε τώρα.
Έχει ακόμη δρόμο για την κόλαση μωρό μου.
Ένα χαμόγελό μας θα τους σκοτώσει.
> e-demon
