Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Ο φλώρος είναι ο κοινωνικός ιδιότυπος που με καταδιώκει από τα παιδικά μου χρόνια. Ειδικότερα ο φλωρόπουστας, είναι ο μόνιμος πρωταγωνιστής στους εφιάλτες που στοιχειώνουν τα όνειρά μου, από την εφηβεία μου, όταν και συναισθάνθηκα την αριστοκρατική καταγωγή μου και τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από αυτή. Όπως έχω ήδη κοινοποιήσει στην «εξομολόγηση ενός ασήμαντου ανθρώπου»:
«Ως γόνος εκ πεσούσης αριστοκρατικής οικογενείας της επαρχίας, βίωσα την ενηλικίωση μου μέσα στον λαϊκό περίγυρο των αθηναϊκών συνοικιών του ιστορικού κέντρου. Το ότι ήμουν παιδί χωρισμένης οικογένειας, για τον κοινωνικό περίγυρο της εποχής ισοδυναμούσε με ότι το παιδί αγνώστου πατρός θεωρούνταν μερικά χρόνια αργότερα. Η παιδική μου ηλικία εν ολίγοις, διακρίθηκε από τον άοκνο αγώνα μου για ένταξη και αυτοπροσδιορισμό σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και σε ένα εχθρικό περιβάλλον.»
«Ως γόνος εκ πεσούσης αριστοκρατικής οικογενείας της επαρχίας, βίωσα την ενηλικίωση μου μέσα στον λαϊκό περίγυρο των αθηναϊκών συνοικιών του ιστορικού κέντρου. Το ότι ήμουν παιδί χωρισμένης οικογένειας, για τον κοινωνικό περίγυρο της εποχής ισοδυναμούσε με ότι το παιδί αγνώστου πατρός θεωρούνταν μερικά χρόνια αργότερα. Η παιδική μου ηλικία εν ολίγοις, διακρίθηκε από τον άοκνο αγώνα μου για ένταξη και αυτοπροσδιορισμό σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και σε ένα εχθρικό περιβάλλον.»
Με τους φλώρους της γειτονίας -και όχι μόνο, τα καταφέρναμε μέσες άκρες και με σχετική επιτυχία τα αλάνια της παλιοπαρέας. Η μεγάλη δυσκολία ήταν ο φλωρόπουστας, γιατί απλούστατα συνδύαζε τις «αρετές» του φλώρου και του πούστη. Όλους αυτούς τους βρίσκαμε πάντα μπροστά μας, ότι κι αν κάναμε, όπου κι αν κινούμασταν… Κομματόσκυλα σε όλους τους χώρους, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Δημοσιοκάφροι ή «διανοούμενοι». Επιτυχημένοι απατεώνες επιχειρηματίες. Επιστάτες ή μπαμπάδες τις «επανάστασης». Εργολάβοι ή συνδικαλιστές. Ο κατάλογος βεβαίως είναι μακρύς . . . Όλοι όμως αντιλαμβάνονται τι ακριβώς εννοώ.
Είναι παραπάνω από προφανές, ότι μ΄ όλους αυτούς του επιτυχημένους, με διακατέχει ένα βαθύτατο complex. Ειδικότερα με τους συγγραφείς και τους διανοούμενους «έχω πάθει την πλάκα μου . . .» Το έχω πάρει απόφαση πλέον ότι δεν θα μπορέσω να γράψω μια ανάρτηση (άρθρο) σαν του δημοκράτη, σοσιαλιστή, προοδευτικού και αντιφασίστα Θανάση Χειμωνά που να στηλιτεύει το ψευδοεπαναστατισμό των συγγραφέων (-και ειδικά των «αντί»μνημονιακών). Δεν θα καταφέρω ποτέ, να είμαι τόσο ταλαντούχος συγγραφέας, όπως ένας Πέτρος Τατσόπουλος, ώστε ένα κόμμα, κατά προτίμηση της αριστεράς και της προόδου, να με κατεβάσει υποψήφιο βουλευτή. Ευχής έργο θα ήταν μάλιστα, αν δεν με στείλουν τα πρόβατα στη βουλή, να με τιμήσει το κόμμα με μια συμβολική θέση υψηλού μισθού και κύρους. Σ΄ αυτή την περίπτωση, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία ποιο ακριβώς θα είναι το κόμμα, έχει τεράστια σημασία να έχει υψηλή πρόσβαση στους ιδεολογικούς (-και όχι μόνο) μηχανισμούς του κράτους.
Τα προαναφερόμενα όμως δεν είναι πρωτεύουσα πηγή του complex μου. Αυτό που κλονίζει συθέμελα την ύπαρξή μου και κουρελιάζει την αυτοπεποίθησή μου, είναι ότι δεν θα λύσω ποτέ το σεξουαλικό μου πρόβλημα, όπως ακριβώς το λύνουν όλοι αυτοί οι επιτυχημένοι συγγραφείς-διανοούμενοι, με αποτέλεσμα να παραμένει «όνειρο θερινής» νυκτός, το να πηδήξω, όχι την μισή Αθήνα, αλλά το ήμισυ μιας πόλεως πολύ μικρότερων γεωγραφικών και πληθυσμιακών διαστάσεων.
Αφού κατάντησα (-και υπάρχω ως) ένας προλετάριος στην βιομηχανία του θεάματος, παρά τις πολυποίκιλες καλλιτεχνικές και πνευματικές ανησυχίες και ενασχολήσεις μου, θα αρκεστώ να εκδηλώνω τα complexes μου, προκειμένου να μην πάθω κατάθλιψη και με «φάει η μαρμάγκα».
Οφείλω όμως να ενημερώσω τους «επιτυχημένους», πριν κλείσω το ψυχοθεραπευτικό κείμενο μου, ότι εμείς τα «παλίοπαιδα τ΄ ατίθασα» του προλεταριάτου (-ιδίως και κυρίως οι «εκπεσόντες άγγελοι»), όταν κρατάμε και προτάσσουμε το όπλο, έχουμε αφενός εκπαιδευτεί πολύ καλά (εκ των προτέρων), αλλά αφετέρου (-που είναι και το σημαντικότερο) δεν το κάνουμε για «θεαματικούς» λόγους.
Το καθεστώς του «αδερφές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια» λαμβάνει τέλος. Σας διαβεβαιώ και σας το υπογράφω, εγώ ένας ασήμαντος προλετάριος. Αν δεν με πάρετε στα σοβαρά, εσείς θα χάσετε τα πάντα. Εις ότι με αφορά, το μόνο που κινδυνεύω να χάσω, είναι τις αλυσίδες μου. Για την ζωή μου, δεν το συζητώ…. Ένας ασήμαντος λιγότερος. «Ουαί και αλίμονο», στους σημαντικούς και στους σημαίνοντες….
Thanassis Chimonas for Vimeo from BrainCo on Vimeo.
Σχόλιο στην περιγραφή της video δημιουργίας
Ο Θανάσης Χειμωνάς είναι πουστόφλωρος! Συγκεντρώνει όλα όσα μια μικροαστή ονειρεύεται να ζήσει, έστω για μια νύχτα.
Ένα από τα πιο ελκυστικά δεδομένα του, είναι το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας. Ήλθε στο γύρισμα αποφασισμένος για μαλακίες. Δεν τις έκανε αμέσως. Ζήτησε ένα ούζο με πάγο, άνοιξε την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ στην τσακισμένη σελίδα, έμεινε σ΄ αυτήν κάποια δευτερόλεπτα, έπαιξε λίγο με «το πουλί του», «μελέτησε» την αραχνιασμένη γαυροφυλάδα, έγραψε δυο τρεις αράδες (-δεν μπορεί και παραπάνω... σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα) και -εντελώς αδέξια- στόχευσε τα Δρυμίκλανα, ανάμεσα στην χαράδρα του μυαλού του.
Ακόμη μια κίνησή του τέτοια και θα ρίξει διά παντός από το βάθρο του, έξω μου, τον κάθε χλιμίτζουρα.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στους επιτυχημένους.
